...για όλα όσα μου έχεις χαρίσει!

--Δεν το μοιράστηκε, ούτε εκείνη τη στιγμή ούτε μετά. Απλώς έκλαιγε βουβά μέχρι να περάσει. Πήγε σπίτι τρέχοντας και όταν έφτασε μόνο τότε έκλαψε. Μπήκε με μια κίνηση κάτω απ'τις κουβέρτες, να κρύψει το θυμό που είχε ανακατευτεί με λίγο πόνο και στεναχωρημένα "γιατί"!--

Εσύ ίσως να βλέπεις μόνο το δώρο έτοιμο και λαμπερό, στολισμένο με περίτεχνες κορδέλες και φιογκάκια. Που αν μη τι άλλο είναι καλά συσκευασμένο με μπόλικη αγάπη και έρωτα. Αν άνοιγες το περιτύλιγμα όμως, ίσως να καταλάβαινες πόσο δύσκολο είναι να χωρέσει σε αυτό το κουτί. Θέλει μαεστρία, υπομονή και ακούραστη θέληση. Να τραβάς από εδώ, να πάει να σχιστεί από εκεί. Να το βάζεις ίσια και να γέρνει από τη μια. Ζόρι. Πολύ πιθανό να παρατηρήσεις τα "σακουλιάσματα" που τοποθετώντας λίγα στρας και ένα σωρό καραμέλες, δεν φαίνονται με τη πρώτη. "Ευτυχώς" σκέφτομαι, "που το δώρο από μόνο του είναι υπέροχο". Που μόνο ένας μοναδικός παραλήπτης το γνωρίζει. Για όλους τους άλλους είναι απλώς εύκολο να χωρέσει παντού..

Και όταν πια το στριμώξεις, δεν θα σου αντισταθεί. Σαν να μη θέλει να δείξει το άγχος σου μέχρι να το φτιάξεις όσο πιο όμορφο γίνεται. Άμεσως καταλαβαίνεις ότι είναι για καλό. Μη τα σκαλίζεις. Τότε ανοίγεις άλλη μια αγκαλιά και με ένα χαμόγελο συνεχίζεις να το στολίζεις χωρίς σταματημό...