μα..μάαα μια -όρκα- στη στεριά!

Ναι! ναι! σήμερα μια φάλαινα φορούσε μια μπλούζα. Όχι. Κάποια άλλη βρεγμένη (ως το κόκκαλο) φορούσε τη μπλούζα με μια φάλαινα ζωγραφισμένη να γράφει

SAVE ME

Δράμα η κατάσταση της. Τραγική σύμπτωση να φορέσει τη καινούρια της μπλούζα σήμερα, σκέφτηκε καθισμένη πια στον αναπαυτικό καναπέ της. 

Εκείνη η βροχή που ξαφνικά ξεσπάει ενώ είσαι έξω, έχεις φορέσει το καλό σου χαμόγελο, έχεις κάνει το ωραίο σου μπάνιο και ναι μπορεί να είναι η ώρα που γυρνάς σπίτι, αλλά καθαρή (θα ήθελες), με τη διάθεση εκείνη που βγήκες και.. μπαμ! μπουμ! ανοίγει ο ουρανός. Αρχίζει να (τη παρασέρνει ένα γιγαντιαίο κύμα) βρέχει. Μπουμπουνητά και αστραπές. Σε κλάσματα (νανο)δευτερολέπτου είχε γίνει μια "πάπια" που έτρεμε σαν το ψάρι. Η εικόνα της μπλούζας, της φώναζε επίμονα save me!
Τι κι αν περίμεναν πολλοί κάτω από το παλιό τσίγκινο υπόστεγο να σταματήσει η μπόρα. Τίποτα. Τότε εκείνη παίρνει (θαρραλέα) την απόφαση να βγει ακούγοντας κάποιον περνώντας από μπροστά της να λέει κοριδεύοντάς τους "δεν θα λιώσετε!". Με πολλά ψώνια και χωρίς ούτε μια εφημερίδα στο κεφάλι, άρχισε να περπατά με όλο και πιο γρήγορα βήματα, αφού να τρέξει ήταν αδύνατο (λίγες έχουν πέσει μπροστά μου.. σκέφτηκε). Μπαίνει στον φούρνο της γειτονιάς και ακούγεται αμέσως ο ιδιοκτήτης να απορεί "αν εγινε μούσκεμα"." Όχι μωρέ έριξα για δροσιά λίγο νεράκι πάνω μου απλά.." του απαντά αλαφιασμένη με μια υποψία ειρωνείας στο βλέμμα της (που δεν μπόρεσε να τη κρύψει). Γιατί δεν κουνά καλύτερα το κεφάλι του;;; και το κούνησε εκείνη να στρώσουν τα μαλλιά και να φύγουν από τα μάτια της, μήπως ξεμπερδέψει επιτέλους το 2ευρο από το 50λεπτο. Να πληρώσει πριν ο ιδιοκτήτης προλάβει και τη "σκανάρει". Ολόκληρη.

Φεύγει έχοντας το "σκανάρισμα" πίσω της, αλλά δεν την πολυένοιαζε αυτή τη στιγμή. Βουτάει για ακόμα μια φορά στην πισίνα της -δείνα οδού- και τότε αποφασίζει ξαφνικά λες και την τσίμπησε κάτι να τρέξει αφού η βροχή ήταν δυνατή, τα λασπόνερα έτσι κι αλλιώς την είχαν περιλούσει και τα αυτοκίνητα που λες και το κάνουν επίτηδες συνέχιζαν να την προσπερνούν και να πετούν νερά το ένα μετά το άλλο. Εκεί που απλώς είχε γίνει ένα αξιοσέβαστο παπί μούσκεμα, παραπατάει. Το ένα πόδι βρέθηκε τότε σε μια λακούβα με (δώρο έκπληξη) τις λάσπες που είχαν δημιουργηθεί ώρες πριν. Όλο το τζιν της, το διακόσμησαν οι λάσπες και τα χώματα. Με μόνο της στόχο το ζεστό της σπιτάκι, συνέχιζε να περπατά με ακόμα περισσότερο κουράγιο χωρίς να δώσει σημασία στο τζιν-άκι της, εφόσον δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα το "τρομερό". Περνά τον δρόμο λίγο πριν το σπίτι της με τόση αφηρημάδα που σχεδόν δεν κατάλαβε πως και το τελευταίο αυτοκίνητο την σκέπασε (με ένα σκούρο περίβλημα) και αυτό.

Λίγο πριν το σπίτι ο κύριος Πολύκαρπος του ξύλινου παλιού καφενείου προσπαθεί να μάθει "μα πως έγινες έτσι? απο που έρχεσαι?" και άλλα παρόμοια ερωτήματα, που τα απέφυγε με ένα χαμόγελο σφιγμένο από το τρέμουλο...

Φτάνει. Έφτασε. Κοντά στην πόρτα και ψάχνοντας στη ζεστή τσάντα τα κλειδιά για λίγο άφησε το χέρι της μέσα (σαν να ήθελε να το ξεχάσει εκεί) μήπως και ξεμουδιάσει, αλλά το μετάνιωσε γρήγορα μπαίνοντας στο σπίτι με μια ανακούφιση και αγάπη που το έβλεπε μετά από αυτόν τον γολγοθά... ή σαν γολγοθά.

Πέταξε όλες τις τσάντες και άρχισε να αφαιρεί με μηχανικό τρόπο ένα-ένα τα ρούχα με τελευταία την μπλούζα της "Save Me". Κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη, του χαμογέλασε και.... ύστερα σκέφτηκε αν υπήρχε λόγος να το σκεφτεί όλο αυτό. Αφού τελικά δεν θα βγει έξω σήμερα.

Τα φιλιά μου!