Bάλε λίγη χρυσόσκονη στο χέρι..

και ΞΕΚΙΝΑ!

Πολλές φορές μετά απο σχόλια σε αναρτήσεις άλλων, θέλω να πάρω ένα χαρτί ή στην προκειμένη το πληκτρολόγιο και να γράψω πάνω στις σκέψεις τους, τις δικές μου.
Πρόσφατα μου είπαν το “χέρι”. Για τη δεξιά παλάμη -του παρελθόντος το πόρισμα έβγαλε ότι έχω μεγαλώσει.. μέσα από καταστάσεις που επίμονα το απαιτούσαν. Να! γιατί δεν βιάζομαι να μεγαλώσω άλλο. Ήταν μια αφορμή να φέρω στη μνήμη μου ο,τι δύσκολο έχω βιώσει. Και πράγματι, με έχουν κάνει πιο δυνατή, ίσως και λίγο πιο σκληρή απέναντι σε άλλους.
Μέσα στην καθημερινότητά μου πρόβλημα μπορεί να είναι το ότι δεν μου κλείνει το τζιν αν δεν ξαπλώσω στο κρεβάτι. Ή που έπεσαν άγνωστα θέματα στην εξεταστική. Ότι δεν έχω τη μαμά μου εδώ να με “φροντίζει” τώρα που δεν έχω χρόνο. Όμως δεν είναι ΤΟ πρόβλημα αυτό που θα αλλάξει κομμάτα απ'τον χαρακτηρά και τη ζωή μου.
Κάποιες φορές βιώνεις καταστάσεις που θες να στηριχτείς σε ανθρώπους που έχεις δίπλα σου που σε καταλάβαιναν για καιρό ή έτσι έδειχναν ή έτσι έβλεπες και δεν είναι κανείς. Γιατί όλοι ζουν στον μικρόκοσμό τους. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι εγωιστικό αυτό. Να θες δηλαδή να είσαι στον κόσμο σου την ίδια στιγμή που κι εγώ θέλω να είμαι στον δικό μου. Άλλωστε εδώ είναι το ζητούμενο της σκέψης μου. Της μικρής μου "θεωρίας". Όσο κι αν άλλοι μας βοηθούν να βρούμε το δρόμο μας, μόνοι πρέπει να αρχίζουμε να χαράζουμε τις πατημασιές μας πάνω του.
Αν ωστόσο χρειάζεσαι τόσο την βοήθεια, ζήτα και το κατάλληλο χέρι κι αν κάνεις λάθος, ξαναπροσπάθησε και πιάσε άλλο. Αν δεν το χρειάζεσαι πάει να πει πως είσαι έτοιμος να τα βάλεις με το πρόβλημά και τον εαυτό σου. Συχνά χρειάζεται επιδιόρθωση κ αυτός. Και μέσα απ τα μεγαλύτερα προβλήματα γίνεται ακόμα καλύτερος. Σε βάθος χρόνου. Αυτό το εγγυώμαι.
Σε ένα πολύ δικό μου άτομο συνέχεια υπενθυμίζω κάτι: ότι όλοι μας γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα απο οποιονδήποτε άλλο. Γιατί κανένας δεν θα προσπαθήσει τόσο. Θα μιλήσεις θα συμφωνήσεις θα αγαπήσεις τον άλλον και θα και θα.. αλλά πάντα αυτό που θα του πεις και θα του δείξεις θα το έχει φιλτράρει με τα δικά του δεδομένα και θα το έχει δεχτεί τελικά όπως εκείνος θέλει και μπορεί. Επομένως πρέπει εμείς οι ίδιοι να βρούμε αυτό το κλειδί, το μυστικό, το μαγικό, αυτό το κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε καλά και να ξαναγεννηθούμε. Να προχωρήσουμε τουλάχιστον απο εκεί που το αφήσαμε. Από εκεί που ψάχναμε απελπισμένοι τη σωτήρια λέμβο. Το φως που οδηγεί εκεί που κάποτε είχαμε ονειρευτεί.
Μόνη θα βρω αυτό που θα με κάνει να νιώσω καλά. Θα διαλέξω εκείνον τον φίλο που ξέρω ότι πηγαίνοντας για καφέ θα με κάνει να γελάσω ή τον άλλον που θα με κάνει να ηρεμήσω και να του εκμυστηρευτώ όσα σκέφτομαι. Αν όμως σου πω ότι τις "γκρίζες μέρες" μου πηγαίνω για ψώνια και ξεχνιέμαι, δεν σημαίνει πως και εσύ αν αγοράσεις μια νέα μπλούζα θα αισθανθείς καλύτερα.
Αν σου πω πως εμένα με ανανέωσε ο ερχομός ενός καινούριου ανθρώπου στη καθημερινότητά μου, δεν σημαίνει πως κάθε φορά θα περιμένω κάποιον για να ευτυχήσω ή πως αν ερχόταν στη δική σου θα ήσουν έτοιμη να τον δεχτείς. Ο καθένας έχει δικούς του κώδικες.
Κάνε αυτό που ζητά η ψυχή σου. Εκεί μέσα βαθιά. Ξέρεις πόσες φορές μένω ήσυχη μήπως την ακούσω να μιλάει; Μέσα στη βουή της μέρας πολλές φορές την αγνοούμε. Κι εκείνη δεν περιμένει μια άλλη ώρα. Σκάει να το πει όταν πρέπει. Μείνε λίγο εσύ και αυτή και θα δεις, θα στο πει αυτό που αναζητά για να χαμογελάσει.
......
Όμως δεν ακούγομαι και πολύ γιατί (ακόμα!!!!) είμαι μικρή. Βλέπετε πρέπει να είσαι μεγάλος για να σε παίρνουν σοβαρά μερικές φορές.


Αλλά ας το πιάσω και από την άλλη, ακόμα και τα παραμύθια πάντα μας πήγαιναν απο το πόνο και τα εμπόδια που περνούσε κάποιος μέχρι το αγαπημένο “και ζήσαν αυτοί καλά”!
Για να ζησουν αυτοί καλά όμως, για θυμήσου τι είχαν περάσει.
Η χιονάτη δηλητηριάστηκε, η ωραία κοιμωμένη νανούριζε το σώμα της για 10χρόνια, ενώ οι γύρω της τη νόμιζαν πεθαμένη και κάποια μικρά κατσικάκια κινδύνεψαν απ έναν λύκο..
Το ξέρω, θέλεις άλλο λίγο για να σιγουρευτείς για εκείνη τη δύναμη που πηγάζει μέσα μας. Θυμίσου.
Κάθε φορά που έπεφτες και χτυπούσες ακολουθούσε η ίδια διαδικασία. Πόνος - κλάμα - τρέξιμο. Οι δικοί σου σε περιέθαλπαν με γάζες ή όταν το άντεχες την έκανες μόνος τη "σκληρή" δουλειά. Μετά σκούπιζες ανακουφισμένος σχεδόν τα δάκρυα σου, έσκαγες χαμόγελο (μη σε πουν και βουτυρόπαιδο στη γειτονιά) και έβγαινες ξανά στην αυλή. Σκέψου μια φορά που έμεινες στο σπίτι ή που δεν έπαιξες ξανα κυνηγητό για να μην πληγωθεί το γόνατό σου. Δεν θα υπάρχει ούτε μια στη λίστα σου.
Όλα εκείνα τα σημάδια στα γόνατα μου και στα χέρια μου δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν πόσο πολύ έχω πέσει και που με την ίδια ακριβώς ορμή σηκώθηκα! δεν φοβήθηκα να ξανακάνω το λάθος να ανέβω σε ποδήλατο που ήξερα απ την αρχή πως δεν έχει φρένα, ούτε να τρέξω με κλειστά τα μάτια. Γιατί μερικές στιγμές χρειάζεται και η τρέλα. Το ρίσκο.
Κάθε πληγή είναι διαφορετική όμως έχει το κοινό αίσθημα του πόνου. Δεν είναι πρωτόγνωρα τα πράγματα. Τους έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλους. Μας προετοιμάζουν. Δεν είναι επίκτητος ο πόνος στη ζωή μας. Εχουμε γεννηθεί για να τον περάσουμε. Είναι στη φύση μας.
Δεν θέλει και πολύ. Λίγη χρυσόσκονη στο χέρι και ξεκίνα.

*Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε ένα δικό μου άνθρωπο!

Για να του υπενθυμίσω πως μέσα μας κρύβεται αυτό που θα μας κάνει δυνατούς, χαρούμενους και συμμετέχοντες στη ζωή. Όσο και αν είναι κουραστικό να το ψάχνεις συνέχεια. Ψάξτο όμως.
Κανείς δεν ζει χωρίς προβλήματα. Αυτό έχω καταλάβει. Και σε μια γωνία με περιμένουν και άλλα πιο ζόρικα. Γι αυτό πρέπει να είμαι δυνατή. Κανένα πρόβλημα δεν με έκανε χειρότερη στο τέλος.
**Αφορμή ήταν αυτό το κείμενο.

Καλό βράδυ!