Περνώντας με τα βιβλία στο χέρι το στενό δρομάκι ακουγόταν από ένα σταματημένο αμάξι στο φανάρι του κεντρικού δρόμου, ένα ιταλικό τραγούδι που με την εικόνα του μπαλονιού, που όσο πλησίαζα μεγάλωνε, έδενε απόλυτα.
Αν μου ζητούσες να ζωγραφίσω το "όνειρο" θα σχεδίαζα ένα μεγάλο χρωματιστό μπαλόνι. Στη σκέψη του πόσο ελεύθερο είναι αλλά και πόσο εξαρτημένο από σένα... μπορώ να κοιτάω για ώρα που θα πάει αν το αφήσω απ'τα χέρια μέχρι τελικά να βρω άλλο.
Ήταν μια τεράστια σιδερένια μπάλα που ισορροπούσε για λίγο το φορτίο ενός γερανού. Από μακριά έμοιαζε με μπαλόνι που γλίστρησε απ'τα χέρια κάποιου.
Γαμώτο, αυτό ήταν ένα ακόμα όνειρο!
τι όμορφα λόγια..που γίνονται ακόμα πιο όμορφα όνειρα,( ή μήπως το αντίθετο?)ανυπομονώ να διαβάζω τις αναρτήσεις σου..κάνουν τη μέρα μου λίγο πιο ανάλαφρη..χαίρομαι που υπάρχεις στη ζωή μου lounita..να ξέρεις οτι θα είμαι πάντα δίπλα σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ χαίρομαι που χαίρεσαι myStickland ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλακιά!!!!
μ'αρέσει πολύ η πρώτη φωτογραφία! δεν υπάρχουν μπαλόνια στη τσιμεντούπολη..ή μήπως όχι?
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάντως είδα ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλιά!