Ένα υπέροχο πλάσμα..

Με θυμάμαι
..να τρέχω γύρω απο τα σπίτια και να κρύβομαι απ το μικρό σκυλάκι που εκείνο το πρωί βρέθηκε μπροστά μου. Αργοπορημένη και αλαφιασμένη έφτασα στο Δημοτικό αφού για ώρα έφερνα βόλτες μέχρι που κάποιος με άκουσε και με βοήθησε να "ξεφύγω".
Αυτά περνούσα με όποιο συναντούσα, ώσπου μας χάρισαν το πρώτο μας σκυλάκι. Δεν είχε σημασία που δεν είχε μια ξεχωριστή ράτσα, σημασία είχαν τα μελί του μάτια συνδυασμένα απόλυτα με το μελί του τρίχωμα και το μικροσκοπικό του μέγεθος. Αγαπησιάρικο, τρελό και πάντα όρεξη για αγκαλιές. Μας κοιτούσε πότε με παραπονιάρικα μάτια και πότε σαν να απορούσε.. Ζητούσε απλά πράγματα και ήταν όπως και όλα τους, γεμάτο αγάπη έτοιμο να τη δώσει, απλώνοντας το χέρι μας φιλικά προς το μέρος του.
Ήθελε δύο τρία αγγίγματα για να πέσει ξερό στα σκαλοπάτια ή στα πόδια μας. Λίγος θόρυβος και πάλι όρθιο και πάλι χάδι και ύπνος στο πιο πάνω σκαλοπάτι. Ένα βράδυ κλαίγοντας πήγα στη μαμά. Μόλις το είχα αποκοιμήσει και φεύγοντας απ το σπίτι του, σηκώθηκε και άρχισε να γρατσουνά τη πόρτα με λυγμούς που μου σπάραζαν τη καρδιά.
Η μαμά μου αφού σταμάτησε να γελάει με καθησύχασε..
..και απο τότε έμαθα!
Μιλούσα μαζί του όπως θα έκανα σε κάποιον φίλο, ενώ όσο μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι συζητήσεις μας. Τόσο ήρεμο, τόσο εξημερωμένο. Δεν έχει σημασία η συνέχεια όσο αυτά που έχω πάρει απο την πρώτη μου επαφή..

 *Πρόσφατα σε ένα ταξίδι, μου κρατούσε παρέα ένα μικρό κουταβάκι στο πίσω κάθισμα. Στην αρχή με επεξεργαζόταν, αλλά πολύ γρήγορα άρχισε τα παιχνίδια.

**Ανυπομωνώ κάποτε να έχω ένα. Είναι απίστευτα πλάσματα!

***το όνομά του ήταν Φρέντυ ☺

****τα πιο ωραία ..χαρίζονται!