με ένα φφφουου...

Πριν όχι και πάρα πολλά χρόνια, μια νέα κοπέλα περιμένει με αγωνία και παράλληλα ήρεμη για εννέα περίπου μήνες το δεύτερο παιδί της (ελπίζοντας να μη μοιάσει στο πρώτο)

κάπου εκεί κοντά στις μέρες της, έρχεται η αποκάλυψη ενός ήρεμου, γλυκού, τροφαντού μωρού..

και από εκεί και μετά, τα χρόνια περνούν..

πότε γρήγορα και πότε αργά. Μέχρι που φτάνει η στιγμή και φορτώνεται με ταααα 20++ χρόνια του. Χωρίς να το καταλάβει, τα υποδέχεται αδιάφορα.. σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε που..

έπαιζε με τις κούκλες, που "κρυφο-αγαπούσε" τον Γιώργο, που έτρεχε-έπεφτε και σηκωνόταν με μεγάλη ευκολία. Που ευθύνες και άλλα λοιπά ζόρια νόμιζε πως μόνο όταν δημιουργήσει οικογένεια θα έχει και που ήθελε να γίνει μια λαμπρή τραγουδίστρια, μια φανταστική ζωγράφος, μια αγαπητή δασκάλα και μια δίκαιη δικηγόρος.

Τα κεράκια την περιμένουν καρτερικά να τα σβήσει με ένα "φφουου..."

η σταχτοπούτα και ο πρίγκιπας δεν κοσμούν την τούρτα της, αλλά τώρα έχει μόνο σοκολατένιες γαρνιτούρες και "φισσ φισσσ"

κάτι θα γίνει γι αυτό -έστω- στα επόμενα γενέθλια.

ο Σεπτέμβρης λοιπόν...

είναι ο μήνας μου. Τον αγαπώ γιατί εκτός από τους προφανείς λόγους, τοποθετεί στο μυαλό μου νέους "στόχους" για την υπόλοιπη χρονιά. Και για τον προφανή λόγο..

ένα "φουουουουυυ...."

και μια ευχή

να είμαστε καλά! να υπάρχει αγάπη! να περνάμε τέλεια!

φιλιά ♥