Φωτογραφική πρόκληση...

"Σου αρέσουν οι αναμνήσεις?" με ρώτησαν κι αμέσως με ένα κλικ και μια αυθόρμητη πόζα είχα μία γλυκιά ανάμνηση!

 

Μικρή, πίσω από τις ευχάριστες πόζες, εκείνες που γέρνεις λίγο το κεφάλι από τη μία, ενώ το πόδι σου στρίβει με νάζι από την άλλη και υπόσχεσαι να μείνεις σε αυτή τη στάση μέχρι να βγει "το πουλάκι" υπήρχε πάντα ένα μυστικό. Μια μπατονέτα, ένα αρκουδάκι, η αγαπημένη Barbie ή το χέρι κάποιου. Ποτέ και πουθενά μόνη. Χωρίς αυτό δεν γινόταν τίποτα. Ούτε μια ματιά στο "πουλάκι" ούτε ένα -γεια! Μεγαλώνοντας όμως αυτό κάπως άλλαξε...

Μπροστά στον "φτωχό" φακό μου, μπορεί να μεταμφιεστεί ως έργο τέχνης... το καθετί. Μπορώ να πάρω θέση δίπλα σε ένα αδιάφορο πορτατίφ, ή σαν μια κουκκίδα σε ένα αξιοθαύμαστο τοπίο να σιωπήσω. Να αφήσω την εικόνα να κάνει τη δουλειά της. Να μαγέψει... Να σου φωνάξει πόσο ωραία πέρασα. Πόσο αγάπησα. Να βρει τις λέξεις μόνη της. Να γίνει μια ανάμνηση με άλλες χίλιες που δεν ξέχασα ποτέ. Γιατί μια λέξη μπορεί να αλλοιωθεί σε βάθος χρόνου. Μια εικόνα όμως θα γίνει ανεκτίμητη, όταν θα έχει ξεθωριάσει.

Ήθελα μια αφορμή να αρχίσω ξανά να βλέπω τα πράγματα γύρω μου διαφορετικά. Και τη βρήκα!

Κάνε κλικ στην "πρόκληση" του Σεπτέμβρη. Τύπωσε στον φακό σου την φωτογραφία της ημέρας σου. Και βάλε κι ένα hashtag: #FMSphotoaday. Αυτό ήταν....