spring..time!

 Σήμερα, βγαίνοντας προς το παράθυρο αναφώνησε γεμάτη ενθουσιασμό "Αχ! επιτέλους, άνοιξη!"το είπε σαν να άνοιξε μαζί και η καρδιά της.. σαν να ανακουφίστηκε.

Δεν της πήρε πολύ να ετοιμαστεί, αφού φόρεσε ότι πιο χρωματιστό στάθηκε μπροστά της. Πέταξε πίσω όλα εκείνα τα μαύρα, γκρι και πλεκτά καλτσάκια αλλά και τις μουντές διαθέσεις που την κρατούσαν μακριά από το να σκεφτεί τι είχε αφήσει για λίγο στην άκρη. Κοίταξε το πρόσωπο της στο καθρέφτη και με τη πρώτη γκριμάτσα, που συνήθιζε να κάνει πριν βγει έξω, χαμογέλασε ευχαριστημένη πια. Κάποιος της έκανε χάρη.

Βούτηξε με φόρα τα χέρια μέσα στο βαθύ γυάλινο μπολ με τη χρυσόσκονη που της είχε χαρίσει η θεία Μέλη. Πάντα της έλεγε να έχει ένα τέτοιο δίπλα, για τις ώρες εκείνες που δεν θα άντεχε να "ζωγραφίζει" μόνο με κάρβουνο. Δεν ήξερε τι ήθελε να πει.. όμως την άκουγε προσεκτικά γιατί όπως τάχα της έλεγαν "η θεία σου έρχεται από άλλο κόσμο. δικό της" και της άρεσε. Δημιουργούσε ένα μυστήριο στη παιδική της φαντασία.

 

Τώρα είχε καταλάβει το "γιατί".... και δεν την ενδιέφερε ακόμα κι όταν της έλεγαν με ύφος "σαν τη θεία σου και εσύ... ονειροπόλα".

Σαν να μην μπορούσε κάποιες μέρες να βουτήξει τα χέρια. "Κι αν λαμπυρίσω πολύ και με πάρουν χαμπάρι;" σκεφτόταν... και δεν το άνοιγε, μη ξεμυτίσει ούτε μια "λάμψη". Οι άλλοι έφταναν μέχρι εκεί που για εκείνη ήταν λίγο. Έτσι έλεγε για να "χαϊδέψει" τον εαυτό της, όταν ένιωθε ότι ξέφευγε.

Τώρα όμως μπορούσε. Με φόρα τράβηξε τη κουρτίνα να δει ωραία τοπία που σαν κορνίζα τα στόλιζε το μπαλκόνι.

Η άνοιξη πάντα την έκανε να κοιτά πέρα από τα συνηθισμένα, να χαμογελά και να πιστεύει περισσότερο ότι όλα θα πάνε καλά. Να βγάζει απ'τα κουτιά τις πόζες που έπαιρνε στα κρύα ακόμη νερά και να περπατά σε παραλίες που δεν είχε δει καλά ο ήλιος. Με πιο σφικτές αγκαλιές σε παγκάκια και "βολικά" γρασίδια να απολαμβάνει τη παρέα ενός ηλιοβασιλέματος και με το πιο μεγάλο χαμόγελο να καλωσορίζει μια νέα εποχή.

Αφού ξεσκόνισε και τον τελευταίο λόγο που είχε για να χαίρεται με αυτή την αλλαγή... σαν κάτι να καθάριζε ο,τι μέσα της ήταν ταλαιπωρημένο, περπάτησε έως την άκρη του μώλου. Εκεί που μαζεύονταν μικροί με τα ποδήλατα για να φάνε τα πρώτα παγωτά. Τώρα έδωσε ραντεβού μόνο με  αναμνήσεις. Ευχήθηκε τίποτα να μη τη κάνει να αφήσει ξανά πίσω της, ο,τι είχε υποσχεθεί ότι θα συμβεί τότε μπροστά σε όλους και κρυφά μέσα της. Όσα με τα χρόνια έκλεινε σε σφραγισμένα κουτάκια. Αυτά που δεν ήξερε αν ακόμα υπήρχαν και που τώρα δεν την ένοιαζε. Θα έφτιαχνε απ΄την αρχή καινούρια.

 

Αν την έβλεπες από μακριά θα απορούσες. Κάποια στιγμή θα χαμογελούσε και κάποια άλλη θα κουνούσε τα χέρια σαν να ήθελε να χαλιναγωγήσει κάποιον. Την ατίθαση σκέψη της. 'Η εκείνη που δεν την άφηνε να σκέφτεται... το αδύνατο.
Εκείνη όμως που για λίγο θα έπειθε να κάνει τα στραβά μάτια.

Ένωσε τις παλάμες και τις γέμισε με δροσερό νερό και ύστερα πάλι το πέταξε μακριά. Κλωθογύρισε στο μυαλό της όσα θα ήθελε να βρουν το λιμάνι τους, όσο κι αν οι συνθήκες τα έστελναν αλλού..

 

Όταν βράδιασε, όσο κι αν ένιωθε τον αέρα να κρυώνει γύρω της, ήξερε. Είχε βουτήξει για τα καλά στην ανέμελη πλευρά της!