με ένα φφφουου...

Πριν όχι και πάρα πολλά χρόνια, μια νέα κοπέλα περιμένει με αγωνία και παράλληλα ήρεμη για εννέα περίπου μήνες το δεύτερο παιδί της (ελπίζοντας να μη μοιάσει στο πρώτο)

κάπου εκεί κοντά στις μέρες της, έρχεται η αποκάλυψη ενός ήρεμου, γλυκού, τροφαντού μωρού..

και από εκεί και μετά, τα χρόνια περνούν..

πότε γρήγορα και πότε αργά. Μέχρι που φτάνει η στιγμή και φορτώνεται με ταααα 20++ χρόνια του. Χωρίς να το καταλάβει, τα υποδέχεται αδιάφορα.. σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε που..

έπαιζε με τις κούκλες, που "κρυφο-αγαπούσε" τον Γιώργο, που έτρεχε-έπεφτε και σηκωνόταν με μεγάλη ευκολία. Που ευθύνες και άλλα λοιπά ζόρια νόμιζε πως μόνο όταν δημιουργήσει οικογένεια θα έχει και που ήθελε να γίνει μια λαμπρή τραγουδίστρια, μια φανταστική ζωγράφος, μια αγαπητή δασκάλα και μια δίκαιη δικηγόρος.

Τα κεράκια την περιμένουν καρτερικά να τα σβήσει με ένα "φφουου..."

η σταχτοπούτα και ο πρίγκιπας δεν κοσμούν την τούρτα της, αλλά τώρα έχει μόνο σοκολατένιες γαρνιτούρες και "φισσ φισσσ"

κάτι θα γίνει γι αυτό -έστω- στα επόμενα γενέθλια.

ο Σεπτέμβρης λοιπόν...

είναι ο μήνας μου. Τον αγαπώ γιατί εκτός από τους προφανείς λόγους, τοποθετεί στο μυαλό μου νέους "στόχους" για την υπόλοιπη χρονιά. Και για τον προφανή λόγο..

ένα "φουουουουυυ...."

και μια ευχή

να είμαστε καλά! να υπάρχει αγάπη! να περνάμε τέλεια!

φιλιά ♥

με ένα σμπάρο.. δύο παιχνίδια ;)

Είδα πως με κάλεσαν η meanan ,το μαρούλι, η sirengirl και το σκουλίκι στο παιχνίδι
"10 πράγματα που αγαπάς" και λέω να γράψω μερικά που μου έρχονται γρήγορα..

Αγαπώ,

1. τους ανθρώπους που όταν σου μιλούν, εννοούν αυτό ακριβώς που ακούς.
2.να περπατάω ξυπόλυτη (στην άμμο)
3. τις αγκαλιές!!

4. το καφέ μολύβι (στα μάτια)

5. τις τηγανιτές πατάτες γιαμμμ και τη καρμπονάρα (σταθερές αξίες)
6. το ραδιόφωνο (αν μιλούσα και εγώ σε αυτό!)

7.το live της Βανδή στο Λυκαβητό κι όλα τα τραγούδια του Χατζηγιάννη.

8.τις "άσκοπες" βόλτες και συζητήσεις.

9.τα πολύχρωμα κοκαλάκια στα μαλλιά.
10.πάντα και μόνο.. πολύ συγκεκριμένα άτομα ♥

*έχω όμως να παίξω κι άλλο ένα παιχνιδι, παρόμοιο. Σε αυτό με κάλεσε η meanan!

"10 Ασήμαντα πράγματα που αγαπάμε"

"Ασήμαντα"αγαπώ,

1.το καφέ λαστιχάκι της Β. που μετράει μήνες στο χέρι μου.
2.τις καλτσούλες με σχέδια.
3.τη μυρωδιά του βούτυρο-κακάο.
4.όλα τα σημάδια, τα χτυπήματα, τις μελανιές και κυρίως όσα έχουν μείνει απο την παιδική μου ηλικία (χωρίς αυτά, δεν θα θυμόμουν ότι όταν έπαιζα, γυρνούσα πάντα σπίτι με ματωμένα γόνατα)
5.όλα τα χαρτάκια και τα πραγματάκια που έχω σε ένα κουτί.
6.το τραγούδι της Καίτης Γαρμπή "Σαν ξυπόλυτη χορεύω"
7.ένα συ-γκε-κρι-μέ-νο βλέμμα και χαμόγελο που έχω συγκρατήσει από αγαπημένους ανθρώπους!
8.όλα τα ρούχα και τα παπούτσια μου και αυτά που δεν φοράω πλέον.
9.τα μηνύματα που μου στέλνουν το πρωί και λένε "Καλημέεεερα" με χαρά!
10.την μικρή, τόοοση δα.. τσαπατσουλιά μου.
!!!μόλις μου ήρθε άλλο ένα. Αυτό εδώ (αυτό αυτό που κρατάω τώρα στην αγκαλιά μου) το σούπερ μαξιλάρι. Μου το έδωσε ο πρώην κάτοχός του με αγάπη (υποθέτω) επομένως γίνεται ένα ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟ!
φυσικά σας προσκαλώ όλους 

το σύμπαν μίλησε...

....και το καλοκαίρι τελείωσε!!!
η πρώτη απορία όλων είναι "μα πότε κιόλας έφτασε στο τέλος?"
και να σας πω την μαύρη αλήθεια... κανείς δεν θα βρεθεί να μάς χτυπήσει (-πατ πατ-) συμπονετικά στην πλάτη.
Πρέπει να βρούμε το κουράγιο, να μαζέψουμε τα μπρατσάκια μας και να σηκωθούμε από τη γονατιστή στάση που έχουμε πάρει στη μέση της παραλίας ικετεύοντας τον Μεγάλο "δώσμας άλ-λη μι-α βδo-μα-δού-λα !!!" να ρυθμίσουμε τα ξυπνητήρια και να υποδεχθούμε ειρηνικά το φθινόπωρο. Και λέω ειρηνικά, γιατί όπως έλεγε η γιαγιά μου "να έχεις κοντά τους φίλους...μα πιο κοντά τους εχθρούς".
Άλλωστε το καλοκαίρι είναι παντού. Το καλοκαίρι είναι διάθεση. Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι. Και άλλα ακόμα αισιόδοξα μηνύματα που μπορώ να ψάχνω, μέχρι να φτάσει το επόμενο...

τι και αν πρέπει να περιμένεις, όλα τα ωραία έρχονται πάνω εκεί που τα χρειάζεσαι περισσότερο. Και θυμηθείτε το αυτό. Έρχομαι όμως ξανά στην αρχική μου "διαπίστωση" ότι το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του...

Από τη μια λοιπόν περίμενες να περάσεις τουλάχιστον ξέχνοιαστες διακοπές (αν όχι τις καλύτερες) και έτσι να μαζέψεις δυνάμεις για τη νέα χρονιά. Και από την άλλη πίστευες πως τίποτα που δεν είχες προβλέψει, δεν θα συνέβαινε.
Έρχεται το αποτέλεσμα με ένα σνομπ ύφος να σου πει οτι, πάλι την πάτησες...

σύμπαν-λουνίτα = 2-0

Πόσο έξω πέφτουμε καμιά φορά! κάποιοι λένε ότι "όταν κάνουμε σχέδια... ο θεός γελάει" και την επικροτώ. Και κάποιος άλλος ότι "όταν θέλει να μας τιμωρήσει.. ακούει τις προσευχές μας". Δεν ξέρω πώς.. αλλά από εκεί που λές πως άλλα θές ή μάλλον πως ξέρεις τι θές, συμβαίνει κάτι και ανατρέπονται όλα, μέσα σου.. μέσα μου! Κάνεις τόσες πολλές ευχές καθημερινά, “αχ να είχα...” αρχίζεις και θυμάσαι μέχρι και το τελευταίο σου όνειρο. 

Τα ζητάς όλα την ώρα που τα θέλεις κιόλας, οι ευκαιρίες όμως γι αυτά, σου εμφανίζονται ανυποψίαστα. Και πέφτεις πάλι απο το σύννεφο που έφτιαχνες τόσο καιρό. Σύννεφο άμυνας και ηρεμίας (το έχεις ονομάσει).
"θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό.. θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω" αυτό εννοώ...
Πέφτεις για να βρεις κάτι που ούτε εσύ ο ίδιος ξέρεις που θα σε πάει. Που μέχρι πρότινος έλεγες με μια σιγουριά και με σταθερή φωνή για να το πιστέψεις κι εσύ  "δεν το έχω ανάγκη".
Γιατί όπως ξαναείπα πιο πάνω.. όλα τα ωραία έρχονται πάνω εκεί που τα αρνείσαι αλλά τελικά τα χρειαζόσουν περισσότερο από ποτέ!
Και αυτό σαν να σε ακούει. Γελάει ειρωνικά και πλησιάζει με αργά αλλά τόσο αποφασισμένα βήματα. Σου χτύπησε κι εσύ ακόμα δεν έχεις διαλέξει τα ρούχα που θα φορέσεις. Δεν έχεις καν αποφασίσει αν θέλεις να πας αυτή τη βόλτα, γιατί μέσα σε όλα σε βασανίζει και αυτή η "μουντίλα"...
Τελικά, ανοίγεις. Το ήθελες και δεν το είχες καταλάβει. Ίσως αυτό να σε τρομάζει πιο πολύ. Δεν αφηνόσουν να το δεις και αποφάσησε το ένστικτό σου για σένα. (μάλλον κάτι τέτοιες στιγμές λειτουργεί καλύτερα από ότι νόμιζες) Αχ! αυτό το ένστικτο.


ανοίγει παρένθεση: μέσα σε ένα σχετικά ήρεμο κλίμα το μόνο που σε απασχολεί είναι εκείνο εκεί το ξεκαθάρισμα που έπρεπε να γίνει. ποιούς ανθρώπους θέλεις δίπλα σου. για ποιους νοιάζεσαι πραγματικά και ποιούς δεν θα σε πειράξει αν δεν ξαναδείς και δεν ξανακούσεις γι αυτούς.
υπάρχουν πάντα κι αυτοί που αφήνεις μια μικρή χαραμάδα μέχρι να καταλάβεις. και μετά με έναν μαγικό τρόπο τα αφήνεις όλα. ίσως να ναι και αυτή η νέα πόρτα που άνοιξες που σε βοήθησε να το κάνεις. κλέινει η παρένθεση. και συνεχίζουμε...

σας έχει τύχει ποτέ την στιγμή που συμβαίνει κάτι, να είστε σίγουροι νομίζετε πως δεν συμβαίνει σε σας... ?

"έπιασε" τον εαυτό της να μην μπορεί να ακούσει...

σαν το σώμα της απλώς να υπήρχε εκεί.

να απομονώνει ηθελημένα τον ήχο που ερχόταν από δίπλα και έβαζε τόσο ωραία τις λεξούλες στη σειρά,

“και εγώ τι θα κάνω χωρίς εσένα.. μετά?” είπε.

...της πήρε το χέρι και το ακούμπησε στην καρδιά του, που χτυπούσε λες και θα ξεκόλαγε.
εκείνη για λίγο πάγωσε και ύστερα αμέσως αγκάλιασε με τα δαχτυλά της εκείνο το χέρι, που ακόμη έτρεμε και το κράτησε σφικτά. Σαν να του έδινε μαζί και μια υπόσχεση. 
μέχρι που ξημέρωσε...
εκεί στην βελούδινη κατάξανθη παραλία, στη δροσιά που ερχόταν από δίπλα και κάλυπτε τους ήχους, στα αστέρια που μόλις έσβηναν απαλά σαν να χάιδευαν τις πρωινές ηλιαχτίδες και στην άβολη μεγάλη πολυθρόνα, που όμως χωρούσε αυτό που ήταν “γραφτό” για το ελάχιστο υπόλοιπο καλοκαιριού να συμβεί...
και ας μη το είχε σχεδιάσει ούτε στο μυαλό της. Να μην είχε παίξει τους ρόλους της ιστορίας.
είχε καιρό να αισθανθεί παράξενα. τόσο τρυφερά.
Είχε καιρό να μη σκέφτεται τι έπρεπε να πει, τι θα βόλευε και έχει καιρό ακόμα μπροστά της.


Δεν είναι πάντα όλα εύκολα. Χρειάζεται να τα φέρνεις στα μέτρα σου και ας πρέπει να κάνεις και κάτι έξω από τα συνηθισμένα σου. Μια προσπάθεια. Τις καλύτερες προϋποθέσεις τις φτιάχνουμε μόνοι μας άλλωστε. Ένα χαμόγελο όμως και μια αγκαλιά είναι αρκετά και ας χαθούν στα χιλιόμετρα.
Αχ! σε σένα εκεί κάτω. Αχ! και σε μένα εδώ πάνω :)
μαζί θα ανακαλύψουμε τα όρια μας. Αυτά που έχουμε και δεν τα ξέρουμε (όπως έχουμε ξαναπεί).


καλώς σας ξαναβρήκα! καλό χειμώνα να πω?! φιλιά!