Τα τελευταία χρόνια που ζω μακριά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους έχω διαπιστώσει πολλές φορές πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της φωνής. Πόσο μάλλον όταν αυτή έρχεται από ένα άψυχο κουτί... που ίσως παίρνει μια βαθιά ανάσα ζωής έτσι. Ένας ήχος που όλα τα ηρεμεί, όταν έχεις την ανάγκη κάπου οικεία να πεις αυτό που κάποιοι άλλοι δεν θα καταλάβαιναν. Να γεμίσει ακόμα, τις πιο βαρετές σου μοναξιές με την αίσθηση μιας δεύτερης κούπας καφέ δίπλα σου...
Πέρσι τη χρειάστηκα περισσότερο από ποτέ...
πάνω που ένιωθα πως δεν μπορώ να κολυμπάω άλλο και λίγο πριν "βουλιάξω", άκουγα την πιο λατρεμένη φωνή. Εκείνη που οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ήταν εκεί, που ανέβαζε τους χτύπους της καρδιάς μου και υπέμενε.
Ακόμα την ακούω. Ακόμα ανεβάζει τους χτύπους και δείχνω υπομονή και επιμονή σε αυτή την αγκαλιά που.... ακόμα είναι μακριά! γιατί αξίζει....
