Μου έχει λείψει πολύ..
Να σου έχω πει πως θα έρθω και εσύ να με περίμενες απο νωρίς στην εξώπορτα αλλά και τις φορές που δεν σου είχα πει να γίνονταν όλα, σαν να περίμενες πως θα έρθω!
Ο δρόμος που είχα διανύσει αμέτρητες φορές.. ακόμα και με τα μάτια κλειστά, ακόμα και όταν μου φαινόταν ατελείωτος και που κάθε φορά φορτιζόταν με διάφορα συναισθήματα. Άλλοτε φόβου, αγωνίας και άγχους και άλλοτε με ανάλαφρη διάθεση, έρωτα και βαθιά επιθυμία να σε δω και ας μην έχω αρκετό χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου, αρκούσε που θα σε είχα γύρω μου να με κοιτάζεις και να με διακόπτεις ενώ θα διαβάζω. Αρκούσε που θα με είχες εκεί και που με καμάρι θα έλεγες στους φίλους σου "ποιά σε επισκέφτηκε".
Δεν είναι μελαγχολία αυτό που διαβάζεις, μόνο βαθιά νοσταλγία να το ξαναζήσω έστω για λίγο..
Πόσες φορές μου έχει περάσει απ'το μυαλό εκείνος ο δρόμος που πλέον δεν υπάρχει λόγος να κάνω.
Και πόσες άλλες όταν περνάω τυχαία απο κάτω, η καρδιά μου σφίγγεται!
Σκέφτομαι: πρέπει να "εκμεταλλευόμαστε" στο έπακρο μερικά πράγματα και ανθρώπους.. γιατί πολύ εύκολα τα χάνεις και μετά η καθημερινότητα στερείται αυτή τη σιγουριά που άλλοτε σε κουράζει μα τώρα θες λίγη ακόμη και ας την ξαναπείς "ρουτίνα"!
Να σε κοιτάξω μια φορά ακόμα και να σου πω πόσο σε είχα αγαπήσει και οτι μπορεί ποτέ να μην μου δίδαξες κάτι το φοβερό, μα έχω πάρει πολλά απο το "τίποτα" σου!!!!
*δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πράγματα που με συνδέουν με εκείνη την εικόνα!
Ο δρόμος που είχα διανύσει αμέτρητες φορές.. ακόμα και με τα μάτια κλειστά, ακόμα και όταν μου φαινόταν ατελείωτος και που κάθε φορά φορτιζόταν με διάφορα συναισθήματα. Άλλοτε φόβου, αγωνίας και άγχους και άλλοτε με ανάλαφρη διάθεση, έρωτα και βαθιά επιθυμία να σε δω και ας μην έχω αρκετό χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου, αρκούσε που θα σε είχα γύρω μου να με κοιτάζεις και να με διακόπτεις ενώ θα διαβάζω. Αρκούσε που θα με είχες εκεί και που με καμάρι θα έλεγες στους φίλους σου "ποιά σε επισκέφτηκε".
Δεν είναι μελαγχολία αυτό που διαβάζεις, μόνο βαθιά νοσταλγία να το ξαναζήσω έστω για λίγο..
Πόσες φορές μου έχει περάσει απ'το μυαλό εκείνος ο δρόμος που πλέον δεν υπάρχει λόγος να κάνω.
Και πόσες άλλες όταν περνάω τυχαία απο κάτω, η καρδιά μου σφίγγεται!
Σκέφτομαι: πρέπει να "εκμεταλλευόμαστε" στο έπακρο μερικά πράγματα και ανθρώπους.. γιατί πολύ εύκολα τα χάνεις και μετά η καθημερινότητα στερείται αυτή τη σιγουριά που άλλοτε σε κουράζει μα τώρα θες λίγη ακόμη και ας την ξαναπείς "ρουτίνα"!
*δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πράγματα που με συνδέουν με εκείνη την εικόνα!
