Mr green: ♥

θυμάστε αυτό το περίεργο ανθρωπάκι?
Είναι το μόνο που του φυτρώνουν πράσινα μαλλιά και η τύχη του εξαρτάται αποκλειστικά απο εμάς!
Μου θυμίζει καλοκαίρακι, δευτέρα ή τρίτη δημοτικού. Συνέχεια υπενθυμίζαμε ο ένας στον άλλο να το ποτίζει "πήγαινε εσύ και μπορεί να βγάλει νωρίτερα τα μαλλάκια του" μου έλεγε η μαμά. Η μόνη έγνοια μου ήταν αυτό. Το φροντίζαμε σαν τρελοί. Σαν να ήταν το κατοικίδιο μας.
Φεύγοντας για διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, ξεχάσαμε να το πάρουμε και γυρνώντας.. είδαμε το παράπονο στο πρόσωπό του. Και στα μαλλιά του. Μύριζε αφόρητα και είχε γίνει ένα καραφλό γλαστράκι.
Μετά απο καιρό είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε άλλο. Ούτε καν πως λέγεται θυμάμαι και έτσι δεν μπόρεσα να βρω μια άκρως αντιπροσωπευτική του φωτογραφία. Αν θυμάται κάποιος από εσάς, ας μου πει!
Σκέφτηκα να φτιάξω μόνη μου τώρα που θα πάω σπίτι μου. Ίσως ζήσω ξανά εκείνα τα παιδικά συναισθήματα..

Καλό σας βράδυ!

Oooh: Το κεφάλι μου ξεκόλλησε.. μήπως το πήρε το μάτι σας?

Ο καφές δεν έκανε τον απαιτούμενο αφρό.. νερουλός και με νερό απ τη βρύση. Φτου! Οι μπαταρίες της τβ ξαφνικά σταμάτησαν. σήκω να βάλεις αυτές τις κίτρινες των ικεα. Κάπνοι κόκκινοι με περιτριγυρίζουν κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να δω ένα ακόμη και ένα ακόμη και.. έεεενα ακόμη σος για το μάθημα της Δευτέρας που απ τα πολλά σος τελικά έχουν μαζευτεί 344 σελίδες. Θα πήγαινα βιβλιοθήκη αν δεν ήμουν ακόμα, ένα βήμα πριν μπω στο μπάνιο. Τις τελυταίες ώρες η διάθεσή έχει παίξει διάφορους ρόλους μέχρι και πάλι οι μυς του χαμόγελου να βρουν το σωστό δρόμο. Κοιμάμαι με ότι προλάβω να ξεφορτωθώ απο πάνω μου που αν είμαι τυχερή δεν θα μου πέσει στο κεφάλι με την ατσούμπαλη στροφή. Τα τσάκρα μου γεμίζουν διαρκώς απο ενέργειες άλλων που μπορεί να με επηρεάσει πια το οτιδήποτε. Τα ρούχα χυμένα στη βάλίτσα, στα κουτιά, στο κρεβάτι μου φωνάζουν "είμαστε τσαλακωμένα, ου ου" και έχω και τη μαμά να με ρωτάει συνέχεια αν έφαγα και αν πίνω γάλα! (και αν πάω τουαλέτα! εντάξει!!) Η γειτόνισσα εξακολουθεί να πετάει τα αποτσίγαρά της στο μπαλκόνι και έξω παρά την αφόρητη ζέστη, φυσάει.. Μου έχουν κολλήσει (σαν ποστ ιτ) απ το τραγούδι του Χατζηγιάννη οι στίχοι "..σταμάτα τη βροχή.. το καλοκαίρι αυτό αλλιώς το έχω φανταστεί". Το καλό είναι πως κάποιος συνέχιζει να κάνει όνειρα για τις διακοπές μας και κάθε τόσο μου ανακοινώνει προορισμούς. Τελειώσαν τα στυλό, οι κόλλες και τα μανό θέλουν δίπλα τους καινούρια. Κοιτάζοντας φωτογραφίες κατάλαβα πως οι ρυθμοί μου έχουν αλλάξει και να φανταστείς σορτσάκι δεν έχω διανοηθεί να βάλω γιατί "δεν έχει έρθει καλοκαίρι". Μήπως το είδες εσύ? Αρνήθηκα μια πρόταση για έξοδο με μισή καρδιά και ας ήξερα πως θα περνούσα πολύ ωραία. Υπάρχουν χαρτιά παντού. Παρόλαυτα βλέπω μια αχτίδα λάμψης κάπου κάπου και ας είναι τόσο πεζά αυτά. Διάλειμμα.. και η πετσέτα στοιχειώνει το κεφαλι μου. Ο παππούς απέναντι δεν έχει βγει σήμερα και η μέρα έχει κάτι που μου θυμίζει Αύγουστο. Θα είμαι έτοιμη άραγε κάποτε να κάνω ένα παιδί (σαν του γείτονα)? Το αποφάσησα θα κάνω μπότοξ -κοιμήθηκα και ξύπνησα με κάτι μάτια ΝΑ απ τον πονοκέφαλο. Το κερί στο μπαλκόνι απ τον ήλιο σε λίγο θα "γλύψει" το τοιχάκι και τελικά η αποταμίευση δεν θα αποδώσει τους επιθυμητούς καρπούς αλλά γιατί να μην είμαστε αισιόδοξοι οτι κάτι θα συμβεί τελικά..?
..ένας Βιλλανόβιος με κοιτά ώρα τώρα -θέλει λέει να μάθω το μυστικό που έφτιαξε τη "βίλα" του, οπότε ας σας αφήσω και λυπάμαι αγαπημένε Βιλ. τώρα ήρθε η ώρα να βγω.. στην αγορά, ωστόσο μέχρι να γυρίσω άκου αυτό :)

Bάλε λίγη χρυσόσκονη στο χέρι..

και ΞΕΚΙΝΑ!

Πολλές φορές μετά απο σχόλια σε αναρτήσεις άλλων, θέλω να πάρω ένα χαρτί ή στην προκειμένη το πληκτρολόγιο και να γράψω πάνω στις σκέψεις τους, τις δικές μου.
Πρόσφατα μου είπαν το “χέρι”. Για τη δεξιά παλάμη -του παρελθόντος το πόρισμα έβγαλε ότι έχω μεγαλώσει.. μέσα από καταστάσεις που επίμονα το απαιτούσαν. Να! γιατί δεν βιάζομαι να μεγαλώσω άλλο. Ήταν μια αφορμή να φέρω στη μνήμη μου ο,τι δύσκολο έχω βιώσει. Και πράγματι, με έχουν κάνει πιο δυνατή, ίσως και λίγο πιο σκληρή απέναντι σε άλλους.
Μέσα στην καθημερινότητά μου πρόβλημα μπορεί να είναι το ότι δεν μου κλείνει το τζιν αν δεν ξαπλώσω στο κρεβάτι. Ή που έπεσαν άγνωστα θέματα στην εξεταστική. Ότι δεν έχω τη μαμά μου εδώ να με “φροντίζει” τώρα που δεν έχω χρόνο. Όμως δεν είναι ΤΟ πρόβλημα αυτό που θα αλλάξει κομμάτα απ'τον χαρακτηρά και τη ζωή μου.
Κάποιες φορές βιώνεις καταστάσεις που θες να στηριχτείς σε ανθρώπους που έχεις δίπλα σου που σε καταλάβαιναν για καιρό ή έτσι έδειχναν ή έτσι έβλεπες και δεν είναι κανείς. Γιατί όλοι ζουν στον μικρόκοσμό τους. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι εγωιστικό αυτό. Να θες δηλαδή να είσαι στον κόσμο σου την ίδια στιγμή που κι εγώ θέλω να είμαι στον δικό μου. Άλλωστε εδώ είναι το ζητούμενο της σκέψης μου. Της μικρής μου "θεωρίας". Όσο κι αν άλλοι μας βοηθούν να βρούμε το δρόμο μας, μόνοι πρέπει να αρχίζουμε να χαράζουμε τις πατημασιές μας πάνω του.
Αν ωστόσο χρειάζεσαι τόσο την βοήθεια, ζήτα και το κατάλληλο χέρι κι αν κάνεις λάθος, ξαναπροσπάθησε και πιάσε άλλο. Αν δεν το χρειάζεσαι πάει να πει πως είσαι έτοιμος να τα βάλεις με το πρόβλημά και τον εαυτό σου. Συχνά χρειάζεται επιδιόρθωση κ αυτός. Και μέσα απ τα μεγαλύτερα προβλήματα γίνεται ακόμα καλύτερος. Σε βάθος χρόνου. Αυτό το εγγυώμαι.
Σε ένα πολύ δικό μου άτομο συνέχεια υπενθυμίζω κάτι: ότι όλοι μας γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα απο οποιονδήποτε άλλο. Γιατί κανένας δεν θα προσπαθήσει τόσο. Θα μιλήσεις θα συμφωνήσεις θα αγαπήσεις τον άλλον και θα και θα.. αλλά πάντα αυτό που θα του πεις και θα του δείξεις θα το έχει φιλτράρει με τα δικά του δεδομένα και θα το έχει δεχτεί τελικά όπως εκείνος θέλει και μπορεί. Επομένως πρέπει εμείς οι ίδιοι να βρούμε αυτό το κλειδί, το μυστικό, το μαγικό, αυτό το κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε καλά και να ξαναγεννηθούμε. Να προχωρήσουμε τουλάχιστον απο εκεί που το αφήσαμε. Από εκεί που ψάχναμε απελπισμένοι τη σωτήρια λέμβο. Το φως που οδηγεί εκεί που κάποτε είχαμε ονειρευτεί.
Μόνη θα βρω αυτό που θα με κάνει να νιώσω καλά. Θα διαλέξω εκείνον τον φίλο που ξέρω ότι πηγαίνοντας για καφέ θα με κάνει να γελάσω ή τον άλλον που θα με κάνει να ηρεμήσω και να του εκμυστηρευτώ όσα σκέφτομαι. Αν όμως σου πω ότι τις "γκρίζες μέρες" μου πηγαίνω για ψώνια και ξεχνιέμαι, δεν σημαίνει πως και εσύ αν αγοράσεις μια νέα μπλούζα θα αισθανθείς καλύτερα.
Αν σου πω πως εμένα με ανανέωσε ο ερχομός ενός καινούριου ανθρώπου στη καθημερινότητά μου, δεν σημαίνει πως κάθε φορά θα περιμένω κάποιον για να ευτυχήσω ή πως αν ερχόταν στη δική σου θα ήσουν έτοιμη να τον δεχτείς. Ο καθένας έχει δικούς του κώδικες.
Κάνε αυτό που ζητά η ψυχή σου. Εκεί μέσα βαθιά. Ξέρεις πόσες φορές μένω ήσυχη μήπως την ακούσω να μιλάει; Μέσα στη βουή της μέρας πολλές φορές την αγνοούμε. Κι εκείνη δεν περιμένει μια άλλη ώρα. Σκάει να το πει όταν πρέπει. Μείνε λίγο εσύ και αυτή και θα δεις, θα στο πει αυτό που αναζητά για να χαμογελάσει.
......
Όμως δεν ακούγομαι και πολύ γιατί (ακόμα!!!!) είμαι μικρή. Βλέπετε πρέπει να είσαι μεγάλος για να σε παίρνουν σοβαρά μερικές φορές.


Αλλά ας το πιάσω και από την άλλη, ακόμα και τα παραμύθια πάντα μας πήγαιναν απο το πόνο και τα εμπόδια που περνούσε κάποιος μέχρι το αγαπημένο “και ζήσαν αυτοί καλά”!
Για να ζησουν αυτοί καλά όμως, για θυμήσου τι είχαν περάσει.
Η χιονάτη δηλητηριάστηκε, η ωραία κοιμωμένη νανούριζε το σώμα της για 10χρόνια, ενώ οι γύρω της τη νόμιζαν πεθαμένη και κάποια μικρά κατσικάκια κινδύνεψαν απ έναν λύκο..
Το ξέρω, θέλεις άλλο λίγο για να σιγουρευτείς για εκείνη τη δύναμη που πηγάζει μέσα μας. Θυμίσου.
Κάθε φορά που έπεφτες και χτυπούσες ακολουθούσε η ίδια διαδικασία. Πόνος - κλάμα - τρέξιμο. Οι δικοί σου σε περιέθαλπαν με γάζες ή όταν το άντεχες την έκανες μόνος τη "σκληρή" δουλειά. Μετά σκούπιζες ανακουφισμένος σχεδόν τα δάκρυα σου, έσκαγες χαμόγελο (μη σε πουν και βουτυρόπαιδο στη γειτονιά) και έβγαινες ξανά στην αυλή. Σκέψου μια φορά που έμεινες στο σπίτι ή που δεν έπαιξες ξανα κυνηγητό για να μην πληγωθεί το γόνατό σου. Δεν θα υπάρχει ούτε μια στη λίστα σου.
Όλα εκείνα τα σημάδια στα γόνατα μου και στα χέρια μου δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν πόσο πολύ έχω πέσει και που με την ίδια ακριβώς ορμή σηκώθηκα! δεν φοβήθηκα να ξανακάνω το λάθος να ανέβω σε ποδήλατο που ήξερα απ την αρχή πως δεν έχει φρένα, ούτε να τρέξω με κλειστά τα μάτια. Γιατί μερικές στιγμές χρειάζεται και η τρέλα. Το ρίσκο.
Κάθε πληγή είναι διαφορετική όμως έχει το κοινό αίσθημα του πόνου. Δεν είναι πρωτόγνωρα τα πράγματα. Τους έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλους. Μας προετοιμάζουν. Δεν είναι επίκτητος ο πόνος στη ζωή μας. Εχουμε γεννηθεί για να τον περάσουμε. Είναι στη φύση μας.
Δεν θέλει και πολύ. Λίγη χρυσόσκονη στο χέρι και ξεκίνα.

*Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε ένα δικό μου άνθρωπο!

Για να του υπενθυμίσω πως μέσα μας κρύβεται αυτό που θα μας κάνει δυνατούς, χαρούμενους και συμμετέχοντες στη ζωή. Όσο και αν είναι κουραστικό να το ψάχνεις συνέχεια. Ψάξτο όμως.
Κανείς δεν ζει χωρίς προβλήματα. Αυτό έχω καταλάβει. Και σε μια γωνία με περιμένουν και άλλα πιο ζόρικα. Γι αυτό πρέπει να είμαι δυνατή. Κανένα πρόβλημα δεν με έκανε χειρότερη στο τέλος.
**Αφορμή ήταν αυτό το κείμενο.

Καλό βράδυ!

Οooh: come back my dear..

Μερικές φορές το μυαλό μου δεν συγκρατεί την καρδιά μου.. και ας λένε πως όλα είναι μια.. ιδέα. Από πάντα, έτσι ήταν. Το πάνω χέρι σε αυτή τη σχέση το είχε εκείνη. Αυθόρμητη, επιρρεπής με ταξιδιάρικη διάθεση αλλά και ευάλωτη.. εκείνο σε αγύριστο κεφάλι.
Συνέχεια τρέχει πίσω της για να τη μαζέψει.. ποιός ξέρει τι θα κάνει πάλι! Μην την αφήσει λίγο να κάνει τη χαζομάρα της. Να της το χαλάσει!
"Άσε με να ταξιδέψω λίγο, αφού πάλι εσένα θα χρησιμοποιήσω.." συνηθίζει να του λέει. Είναι τις ώρες που εκείνο δουλεύει για να περνάει μετά εκείνη ήρεμα τα βράδια της.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 
Όταν το μυαλό θέλει να μείνει εδώ, δίπλα στα τόσα βιβλία και να βάλει στόχους, η καρδιά τρέχει μακρυά εκεί που έχει ανάγκη να πάει για να είναι ευτυχισμένη.

Αδιαφορεί και θέλει να δώσει μια και να ξεπηδήσει με την πρώτη ευκαιρία. Να βρεθεί κοντά του!

Να βρεθεί εκεί που ξεχνάει αυτά που εκείνο θυμάται κάθε βράδυ.

Κ όταν εκείνο τελικά λυγίζει εκείνη το βοηθά να νιώσει. Κατα βάθος, τα βρίσκουν.

Απλώς και τα δύο με παιδεύουν.

"Αλλού κοιμάται το κορμί..

κι αλλού ξυπνάει η ψυχή σου
αυτό το δρόμο έμαθα, να περπατώ μαζί σου!"

Oοοh: Μια μέρα εξεταστικής!

 ...06.45...06.52..07.30...07.41[...]
*πολλοί είναι εκείνοι που έχουν μιλήσει για την ακατανόητη μανία να ρυθμίζω το ξυπνητήρι με αυτό το τρόπο. Τι προσπαθώ να καταφέρω άραγε! απορούν...*

09.00 ντριν! ντρίιν! ντριιιν! χτυπάει ακατάπαυστα μέχρι η 'ωραία κοιμωμένη' να το ακούσει και να σηκωθεί, σέρνοντας το κορμί της αργά μέχρι την τουαλέτα.
Απ'την ώρα που ξυπνάει, νυστάζει περισσότερο.
Με κλειστά μάτια συνεχίζει να στέκεται μπροστά στον καθρέφτη (λίγο ακόμη χουζούρι έστω και στα όρθια δεν έβλαψε ποτε κανέναν!). Πλένεται, χτενίζεται, βάφεται και όλα αυτά.. γρήγορα. Μηχανικά. Η ρουτίνα μόλις ξεκινά. Καλημέρα. και συνεχίζει ενώ παράλληλα σκέφτεται τι ρούχα θα φορέσει.

Τις φυσιολογικές ημέρες είναι μια μικρή ιεροτελεστία. Προβάρει ξανά και ξανά μέχρι να βρει εκείνο που θα ταιριάζει ιδανικά με τη διάθεση της. Όμως τώρα, ψάχνει απλώς για το πιο ατσαλάκωτο τζιν και εκείνη εκεί την ουδέτερη μπλούζα... με την ανάλογη στάμπα. Η διάθεση αλλάζει διαρκώς μέσα στη μέρα άλλωστε. Δεν θέλει να την αποσπά μια "μπλούζα". Έφυγε...

Ουπς!
τα βιβλία, τα στυλό και όλα τα μαρκαδοράκια σου πάλι τα ξέχασες?

"Τρέξιμο" απο κεντρική στη δημοτική βιβλιοθήκη. Αναζητά την καλύτερη θέση. Τίποτα δεν επιλέγεται τυχαία όταν θέλει να πετύχει το σκοπό της. Εναλλάκτικά διαβάζει με φίλες μετατρέποντας εκεί σε βιβλιοθήκη όλο το δωμάτιο.

Σιγουρεύτηκε για τη μεριά της, κοίταξε γύρω της. Όλα στην αρχή φαίνονται ήρεμα και στη θέση τους. Στην αρχή..
Τα λεπτά εδώ ακριβώς σταματούν τη φυσιολογική τους πορεία. Οι λεπτοδείχτες παίρνουν την ευθύνη και αρχίζουν τις κόντρες. Τίποτα δεν θυμίζει την ηρεμία της αρχής τελικά... σκέφτεται και σήμερα. Ήρθε η ώρα να βυθιστεί στις αμέτρητες σελίδες της.

Ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα και απορεί αν είδε καλά την ώρα που άρχισε. Σε αντίθεση και σε ένα παράλληλο σύμπαν με το χρόνο όμως, οι μέρες εξεταστικής κυλούν τόσο αργά, βασανιστικά αργά.. μέχρι να δουν τα νευρικά σου κύτταρα ένα ένα να αυτοκτονούν. Ιδέα σου είναι.. δυστυχώς, αφού όλα κυλούν όπως τότε, που δεν βιαζόσουν για τίποτα.

Μετά την υπέρβαση του αυστηρού "ορίου" της, αρχίζει το συνηθισμένο και απελπιστικό γύρισμα των σελίδων τσεκάροντας αν τελείωσε το κεφάλαιο νωρίτερα απ ότι υπολόγιζε.
Την στιγμή ακριβώς εκείνη  ένα βουνό βρίσκει χώρο και υψώνεται μπροστά της. Είναι η ώρα που αρχίζουν τα Oooh!

Κόσμος μπαινοβγαίνει στη βιβλιοθήκη, ο καθένας στον δικό του ρυθμό και όταν αρχίζει να βαριέται κάθεται και τον παρατηρεί..

Θα δεις ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους καθώς και τρόπους που διαβάζουν. Άλλος με μουσική, άλλος με οτοασπίδες φούξια, πορτοκαλί ή "ζυμαρούλι". Άλλοι διαβάζουν ήρεμα, σχεδόν ανέκφραστα και άλλοι εμφανώς αγανακτησμένοι. Ακούς ξαφνικά τον πραγματικό θόρυβο της βιβλιοθήκης. Σελίδες γυρνούν ασυγχρόνιστα, καρέκλες σέρνονται, ψίθυροι παντού λες κ τους τσίμπησε κάτι ταυτόχρονα. Ηχορρύπανση, ικανή να σε βγάλει απο τον δικό σου ρυθμό.

Αναπολεί τις μέρες που και εκείνη πήγαινε στη βιβλιοθήκη με παρέα. Όχι για να πετύχουν κάποιο σκοπό. Ούτε και να διαβάσουν. Δεν τα παρατά όμως εύκολα και συνεχίζει υπενθυμίζοντας στον εαυτό της πόσο σημαντικό είναι να τα πάει καλά. Πρόκειται άλλωστε για το ήρεμο καλοκαίρι που φαντάζεται να περάσει. Μερικές φορές προσποιείται οτι της αρέσουν τόσο πολύ αυτά που διαβάζει που τελικά κολλάει και τελικά την συνεπαίρνουν. Και συχνά τα καταφέρνει. Ήρθε η ώρα για διάλειμμα. Τουίτερ ή τηλέφωνο ανάλογα με τη διαθεσημότητα. Τρώει κάτι ή πηγαίνει στο κυλικείο για καφέ. Και συνεχίζει..

19.45 και έχει ήδη ετοιμαστεί.
Σπίτι.. ξεκούραση.. ή συναντήσεις και φαγητό.. τελευταίες σελίδες μένουν για λίγο πριν το "καληνύχτα!!!" και μπλούμ! μακροβούτι στο κρεβάτι. 
Τότε καταλαβαίνει την ένταση που είχε η μέρα της.


Τελαυταίο τηλέφωνο και μια ύστατη προσπάθεια να μειώσει τα χιλιόμετρα με την αγάπη! και την ενέργεια! που της έχουν απομείνει.
Έχει αρχίσει όμως ήδη να μετρά πόσα προβατάκια χοροπηδούν τη παλιά ξύυυλινη μάααντρα.
........


*στιγμές πολυτέλειας οι ξέχνοιαστες συζητήσεις τελευταία που απολαμβάνουμε με κρασί και γκουρμέτ πιάτα! απο τον σεφ της διπλανής πόρτας. ω! ναι!!! Είναι ωραίο να έχεις άτομα που σου δίνουν κουράγιο και σε αποφορτίζουν.. και τούμπαλιν.
**αύριο ΝΑΙ δεν θα ξυπνήσω στις 6! ουφ..

..κι έτσι απλά δημιουργήθηκε το Oooh!

Το ιστολόγιό αυτό δεν θα δει άσπρη μέρα.. ψιθυρίζω στον εαυτό μου και αναρωτιέμαι παράλληλα τι να κάνω για να αποτυπώνω σύντομα (ή όχι και τόσο σύντομα) πράγματα καθημερινά.
Εκτός από το να του δίνω συνεχώς καινούρια εμφάνιση, δεν μπορείς να πεις ότι περνώ να δω 'τι κάνει!'. Και είναι αλήθεια πολλά εκείνα που έχω στο μυαλό μου. Σήμερα, αύριο, τις ώρες που θα πρεπε να μετράω προβατάκια ή εκείνες τις άλλες που στριμώγνομαι σε κάποιο λεωφορείο ή στη θέση του συνοδηγού. Σκέφτομαι πολύ, στο παραδέχομαι. Και είναι ανάγκη να τα γράφω... και πολύ. Διαφορετικά έρχονται και γυρνούν τις πιο ακατάλληλες στιγμές σαν ανεμοστρόβιλος.
Τελευταία μάλιστα που έφτιαξα και -τουίτερ- περνάω μόνο για τα νέα σας. Αφού έχει γίνει ένα μικρό καθημερινό σημειωματάριο (τσέπης). Μέχρι να το συνηθίσω και να το βαρεθώ. Και πίσω πάλι.
Θα δημιουργήσω έτσι, μια σειρά "αυθόρμητων" κειμένων. Της καθημερινότητας μου.
Πριν καιρό στο messenger το όνομα μου ήταν "oh" (με διάφορα κεκάκια, φατσούλες, και ο,τι άλλο ταίριαζε στη διάθεση της ημέρας).
Δεν θυμάμαι ακριβώς τον λόγο που το έγραψα πρώτη φορά, όμως ΜΕ θύμιζε και το κράτησα. Σε πολλά καθημερινά γεγονότα τύχαινε να αντιδρώ με ένα "ωωω!!!".

*δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που έκανα πριν, όμως όλα είναι θέμα "ψυχολογίας" για μένα.
**Ελπίζω να βρίσκω χρόνο να γράφω, γιατί απο Oh άλλο τίποτα!

Καλό σας Βράδυ!