Happy.. moments!

Τα δεύτερα γενέθλια που περνάω σε έδρανο του αμφιθεάτρου αμφιταλαντευόμενη, αν πρέπει να παρατήσω το γραπτό ή τον καθηγητή σύξυλο και να πάω να το γιορτάσω. Μα τι λές; Ξέχασες πως είσαι αναποφάσιστη και πως ό,τι αρχίζεις δεν το παρατάς;

Πέρσι κόπηκα στο μάθημα... φέτος τι λες;
Πέρσι γιόρταζα έκλαιγα όλη μέρα.. φέτος, με διαπέρασε η αισιοδοξία.. της νέα ηλικίας (καθώς είναι νωρίς να μιλήσω για τη σοφία της  ;) ). Με χαρά πάντως θα υποδεχτώ το νέο μου έτος και -ίσως σου πάει καλύτερα, σκέφτεσαι. Γιατί όχι; λέω εγώ..
Ότι θέλει, ας προκύψει!

Μέσα σε ένα χρόνο άλλαξαν πολλά και αν δεν υπήρχε και αυτός ο χώρος δεν θα καταλάβαινα πόσο άλλαξα και εγώ. Πήρα μέχρι στιγμής ωραίες χαρούμενες ευχές από αγαπημένους ανθρώπους! Ακούω την ευχή σου και ετοιμάζομαι να σβήσω το κεράκι γιατί παραμένει μετέωρο, αν θα σβήσω πραγματική τούρτα!

come away with... me!

Περνώντας με τα βιβλία στο χέρι το στενό δρομάκι ακουγόταν από ένα σταματημένο αμάξι στο φανάρι του κεντρικού δρόμου, ένα ιταλικό τραγούδι που με την εικόνα του μπαλονιού, που όσο πλησίαζα μεγάλωνε, έδενε απόλυτα.

Αν μου ζητούσες να ζωγραφίσω το "όνειρο" θα σχεδίαζα ένα μεγάλο χρωματιστό μπαλόνι. Στη σκέψη του πόσο ελεύθερο είναι αλλά και πόσο εξαρτημένο από σένα... μπορώ να κοιτάω για ώρα που θα πάει αν το αφήσω απ'τα χέρια μέχρι τελικά να βρω άλλο.

Ήταν μια τεράστια σιδερένια μπάλα που ισορροπούσε για λίγο το φορτίο ενός γερανού. Από μακριά έμοιαζε με μπαλόνι που γλίστρησε απ'τα χέρια κάποιου.

Γαμώτο, αυτό ήταν ένα ακόμα όνειρο!